1. توی برخی جاهای دنیا یک جورهایی برعکسه! یعنی هر کالا و خدماتی که مشتری نداشته باشه ،خود به خود حذف می شه.حالا اون کالا می تونه هنری و فرهنگی باشه.از یک فیلم و یک برنامه تلویزیونی و مانند آن.
2. توی آنچه من از برخی پارامترهای دینی فهمیدم ، ریاکاری خیلی بده و شما باید سعی کنید خودتان باشید.
3. از طرفی اینکه هر صاحب بنگاهی دارای سلیقه خاصی است هم شکی وجود ندارد اما رسانه ما که اسمش میلی است و از پول بیت المالی که مربوط به همه مردم است روزگارش می چرخد نمی تواند فقط تابع خواست ها و نظرات عده ای محدود باشد.
برنامه هفت و نود و پارک ملت برنامه های ایده الی برای من نیستند.اما می بینم که مردم تا به حال بیشتر از سایر برنامه های تلویزیون آنها را دنبال می کردند. جیرانی و شهیدی فر این اواخر کمی خودشان شده بودند و از سیاست هایی که در گوششان دیکته می شد فاصله گرفته بودند. اگر امکان وجود رسانه های دیگر وجود داشت و البته صدا و سیمای فعلی ، وابسته به پول مردم نبود این تغییر و تحولات قابل قبول بود و نمی شد از یک سرمایه گذار خواست که باب میل دیگران تصمیم گیری کند. در نهایت سود و ضررش هم برای خودش بود.
اینکه تا یک برنامه معروف می شود و مشتری پیدا می کند، می افتند به جانش و مدیران کوتوله می ترسند که یک نود دیگر شکل بگیرد و از قد کوتاه آنها بلندتر شود یک حرفی است ، اینکه برخورد احترام آمیز بلد نیستیم و سیاست «رییس» در عزل سنگال گونه اش دارد به رویه ثابت و خطرناکی تبدیل می شود حرفی دیگر. در مورد اقلیت پر رو هم مطلبی نوشتم که در آینده نزدیک خواهیم خواند.
